Fadma van Leent (43) is coördinator bij Stichting Leergeld Parkstad en vertelt hoe haar werk haar nauw aan het hart ligt door haar jeugd. “Hoe spannend ik het ook vind, ik hoop dat het voor sommige mensen inspirerend kan zijn. Alles wat ik doe, doe ik uit intrinsieke motivatie, zo ook het vertellen van mijn verhaal.”

Fadma woont samen met haar man Remi en haar dochtertje Levine van drie jaar in Limburg. “Voor haar wil ik het allerbeste. Want ik weet hoe het is om in een minder stabiele omgeving op te groeien. Ik werd geboren in Marokko. En woonde samen met mijn moeder, zusje en broertje in een dorpje in de bergen. Onze vader was in de jaren ’60 naar Nederland gehaald als gastarbeider. We woonden met ons gezin in het huis van onze opa en oma, samen met de broer van mijn vader en zijn gezin.”

Vanzelfsprekendheid

“Niets is vanzelfsprekend: iets wat ik heb geleerd door mijn jeugd. We moesten twintig kilometer lopen om water te halen, hout op de rug dragen en kolen stoken in een ruimte die niet ventileert om het maar een beetje warm te krijgen. Waar de jongens in het dorp naar school konden, was het de taak van de meisjes om voor het huishouden te zorgen.”

“Maar als je anders hebt geleefd, besef je hoe dankbaar je mag zijn om bijvoorbeeld de kraan open te kunnen draaien.”  

De bergen hebben mij gered

“Ik was nog maar vijf jaar toen ik voor het eerst met de geiten de bergen inging als geitenhoedster. De bergen hebben mij in mijn jeugd veel steun gegeven, daar voelde ik mij veilig, even weg van thuis.”

“Waar ons dochtertje nu al op jonge leeftijd naar de opvang gaat en daar leert omgaan met anderen, was ik het gewend om alleen te zijn. Samen met de geiten in de bergen. Ik moest op latere leeftijd leren sociaal te worden.” 

De eerste keer sneeuw

Toen Fadma zestien was, heeft haar moeder ervoor gezorgd dat het gezin naar Nederland kon komen. “We kwamen ’s nachts aan op Schiphol. Het had gesneeuwd. Iets wat ik nog nooit eerder had meegemaakt. Het klinkt misschien gek, maar ik voelde mij meteen op mijn gemak. In Nederland voelde ik alle vrijheid, ik kon mezelf zijn. Als meisje in Marokko word je onder de duim gehouden, daar probeerde ik altijd tegen te vechten.”

“Toch was er een grote kloof. Ik was nooit naar school gegaan. Ik kon niet eens mijn eigen naam schrijven Ik voelde dat ik hier wat aan moest veranderen. Elk vrij moment van de dag, in het weekend en in de avond sloot ik mezelf op in mijn kamer. Ik leerde mezelf Nederlands en klokkijken.” Er was namelijk geen geld voor huiswerkbegeleiding. 

Nu meedoen, is later meetellen

De slogan van Leergeld is: “Nu meedoen, is later meetellen.” “Dit is iets waar wij ook tegenaan liepen in onze jeugd. Het was allesbehalve makkelijk. Onze vader bleek schulden te hebben en rondkomen was lastig. Kapotte kleren en schoenen en we konden al blij zijn als we een boterham met jam konden eten.” 

“Toen ik mijn eerste betaalde baantje kreeg, betaalde ik mee aan de schoolreisjes van mijn broertje en zusjes. Anders konden zij niet mee. Ook kon ik bijdragen aan nieuwe kleren, omdat we met kapotte kleren liepen. Het geld gaven wij uit aan alleen noodzakelijke dingen. Door mijn jeugd weet ik hoe belangrijk het is om mee te kunnen doen.”

“Je kan niet kiezen uit welk nest je komt. Mensen die uit een nest komen waar geen of weinig geld is, moeten weten dat er zoveel mogelijkheden zijn. Er zijn zoveel mensen die kunnen helpen. Ook wil ik tegen professionals zeggen: maak er gebruik van. Wees geen toekijker, als je doorverwijst naar een instantie kan je het leven van mensen en het kind mooier maken. Weet dat een kind mee kan doen met sport, weet dat er een verjaardagsbox is, dat een kind zich niet ziek hoeft te melden omdat hij of zij niet kan trakteren op school. Ik vind het zo belangrijk dat professionals weten dat we er zijn en dat er nog meer instanties zijn die een rol kunnen spelen en kunnen helpen.”

Een tweede thuis

“In 2011 begon ik bij Leergeld Parkstad als vrijwilligster en heb ik diverse functies gehad. Dat ik hier nu zit als coördinator binnen deze mooie stichting, dat doe ik ook uit intrinsieke motivatie.”

“Wat Leergeld voor mij betekent: het is mijn tweede thuis. Ik voel me hier veilig en ben dankbaar dat ik binnen deze organisatie deel uit mag maak. Ik doe iets waar ik van hou, ik doe iets uit het hart. Ik doe dit omdat ik weet hoe het is om niets te hebben. Maar nu voel ik me rijk. Rijk dat ik kan lezen en een mooie baan heb. Voor vele misschien normale dingen, maar voor mij niet vanzelfsprekend. Mensen kansen geven en hoop dan van harte dat ze die kansen pakken. Dat vind ik zo belangrijk. Ik kan oprecht zeggen dat ik hier meer geleerd heb dan gedurende mijn hele opvoeding.”

“Ik hou  van de stichting en het doel, het helpen van de kinderen. En ik weet, dat als ik er nog meer een succes van wil maken, ik mijn collega’s nodig heb. Alleen kan ik het niet, ik heb ze heel hard nodig.

Opgeven is geen optie

“Ik haal de kracht uit de zin: opgeven is geen optie. Ik heb geleerd in een omgeving waar je moet overleven en doorgaan, het zit dan in je. Tegen mijn jongere zelf zou ik zeggen: geef niet op. Streef je dromen na en creëer je kansen zelf, want soms krijg je ze niet. En pak ze als ze wel op je pad komen. Het is misschien niet makkelijk, soms val je, als je valt dan sta je op en ga je verder.

“Ik weet waar ik vandaan kom. Ik denk dat, als ik dit verleden niet had, ik niet weet of ik zou staan waar ik vandaag de dag ben. Het heeft me geleerd om door te zetten, niet op te geven en om je dromen na te jagen. En ik heb echt niet zoveel dromen. Mijn droom was ooit: studeren, een rijbewijs halen en een baan hebben die ik leuk vind.”

“Ik heb ze wel allemaal waargemaakt. Daarom zeg ik ook: van jonge geitenhoedster naar onafhankelijke vrouw.”