Sandra Elzinga is de beheerder van de Facebookgroep ‘Voor de minima’. Eén van de meest populaire Facebookgroepen voor de minima van Nederland met meer dan 27.500 leden. Daarnaast heeft ze een kledingbank met haar man en regelt ze onder meer kerstpakketten en levensmiddelen voor minima. Bijzonder, want ondertussen leeft ook Sandra zelf al zestien jaar onder de armoedegrens. Ze lijkt er niet echt bij stil te staan. Haar geluk haalt ze uit het helpen van andere mensen.
‘De kledingbank in Drachten gaat sluiten’, vertelde Chris, de man van Sandra, twee jaar geleden. Het was een grote teleurstelling voor de tientallen gezinnen die daar altijd mochten aankloppen voor kleding en schoenen. Eén van die gezinnen was die van Sandra. Ze liet het er niet bij zitten. “Mijn man zei: ‘Eigenlijk zouden wij wel een kledingbank kunnen beginnen. We hebben een grote tuin en een fijne schuur’. Ik vond het een prima idee”, vertelt Sandra in een gesprek met Sam&.
Voor minima, door minima. Dat lijkt de instelling te zijn van Sandra Benedick-Elzinga en Chris Benedick uit Ureterp (Friesland). Ze willen hulpbehoevenden in Nederland ondersteunen. Sandra weet zelf hoe uitzichtloos het leven kan zijn. In 2004 werd ze dakloos na het verbreken van haar relatie. Sinds dat moment behoort ze tot de minima: nu al zestien jaar lang. Een strijd met pieken en dalen. “Ik ben heel vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Overal moet je een bewijs laten zien dat je een uitkering krijgt. Dan toon je je kwetsbaar en word je alsnog niet geholpen”.
In 2017 richtte Sandra een Facebookgroep op met de naam ‘Voor de minima, Nederland’. Het internet stond zo vol met hulpvragen, dat Sandra zich geroepen voelde. “Minima in Nederland waren echt op zoek naar ondersteuning. Ouders van wie hun zoon een bril of beugel moest. Ouders die een kind hadden die op basis van leeftijd echt moest leren fietsen. Of ouders die een voedselbankpas wilden aanvragen. Ze wisten niet waar ze moesten aankloppen. Ik dook erin en deelde alle informatie die ik kon vinden.”
De groep groeide met zo’n 70 nieuwe leden per week naar inmiddels meer dan 27.500 leden. Vanwege de enorme populariteit, besloot Sandra al snel meer groepen te openen voor minima: onder andere voor kerstpakketten, zwangerschapsartikelen en zaden om eigen groenten te kunnen kweken. Al het werk dat erin gaat zitten, deelt ze met vriendin Jacqueline. Ook donateurs dragen hun steentje bij door hulpvragen op te pakken. Sandra: “Het is extreem dankbaar werk. Telkens als ik de emotionele reacties in mijn inbox lees, besef ik me pas hoe radeloos mensen zijn. Voordat ze me een bericht sturen hebben ze al zo vaak ‘nee’ gehoord. Soms ben je echt hun laatste hoop.”
In de Facebookgroep is geen vraag te gek. De meeste hulpvragen komen van ouders die hun kinderen niet kunnen bieden wat ze nodig hebben. Sandra: “Een moeder nam contact met mij op, omdat haar zoon een bril nodig had. Hij kon op school het bord niet lezen en liep achterstand op ten opzichte van zijn klasgenoten. Het wijkteam kon haar helaas niet verder helpen. Toen ik haar met de juiste instanties in contact bracht, was ze zo ontzettend dankbaar. Ze had alle hoop al opgegeven.”
De Friezin vindt het logisch dat elke dag in het teken staat van het helpen van anderen. Ze benut haar werkdag optimaal. “Vanaf zeven uur, als de kinderen wakker worden, sta ik ‘aan’. Kwart over acht gaan ze naar school en duik ik de kledingbank in om kleding te sorteren”, vertelt Sandra. “Vanaf negen uur laten we mensen binnen; ieder halfuur een ander gezin, en dat tot ongeveer twee uur. Dan komen de kinderen thuis en hebben we weer gezinstijd. Gaan de kinderen naar bed, dan ga ik vragen en verzoeken beantwoorden op Facebook”.
Sandra’s inbox op sociale media heeft iedere dag aandacht nodig. Hij staat vol met hulpvragen vanuit het hele land. “In 2017 was ik nog net zo zoekend als zij. Maar toen liet de druppel de emmer overlopen. Ik vroeg mijn gebiedsteam of ze me wilden helpen met de aanvraag van een fonds. Ze konden mij niet helpen, want ze kenden het fonds niet dat ik voorstelde. Dat was frustrerend. Via internet kwam ik in contact met mensen die de situatie herkenden. Ze zochten op andere manieren hulp, zoals via Sam&. Namen van die hulporganisaties heb ik in een lijst gezet, voor anderen. Het doet me heel goed door te verwijzen naar een topplatform zoals Sam&.”
Zowel digitaal als bij haar huis in Ureterp zorgt Sandra voor een fijn, gastvrij ontvangst. “Ons terrein is voor iedereen. Iedereen die tot de minima behoort is welkom. Inmiddels hebben we een vaste klantenkring van 105 gezinnen! Dat vertrouwen is prachtig. We kregen een keer ’s avonds laat een telefoontje van een snikkende moeder. Haar 15-jarige dochter werd gepest, omdat ze maar twee setjes kleding had. Dat deed ons pijn. We hebben ze die avond nog uitgenodigd. Het meisje heeft heerlijk rondgestruind en ging met tranen in haar ogen naar huis. Je zag haar gewoon opbloeien. Haar moeder heeft ons wel duizend keer bedankt.”
Het is Sandra’s grootste droom om van de kledingbank een stichting te maken. “Als je een stichting bent, dan zijn er meer mogelijkheden. Dan kunnen we de ruimte van de kledingbank vergroten en hebben we plek voor een pashokje”, droomt ze. “Een kas voor ons moestuinproject zie ik ook wel zitten: groenten verbouwen voor andere minima. Ik heb zoveel plannen!” Voor geld doet Sandra het niet. “We hebben zelf zeker duizend euro in de kledingbank gestopt. Beetje voor beetje maken we het mooier. We willen niets van dat geld terug. Niets. We willen gewoon mensen helpen. Op die manier wil ik oud worden. Dan weet ik dat ik gelukkig ben”.
